“Heç vaxt deputat olmağı istəməmişəm” - Fazil Mustafa

Müsahibimiz Azərbaycan Respublikası Milli Məclisinin Mədəniyyət Komitəsinin sədr müavini, Böyük Qurtuluş Partiyasının sədri Fazil Mustafadır.

Onunla bu müsahibədə işsizlərə tibbi sığorta ödənişinin tətbiqi, ölkədə işsizlik problemi, təhsilin böhranı, müxalifətin vəziyyəti, ziyalılığın aşınması və siyasət meydanının görünməyən tərəflərindən danışdıq.

Həmçinin müsahibədə Fazil Mustafa ilə 90-cı illlər siyasətindən, müasir Azərbaycandan, yeni ictimai-siyasi məsələlərdən də söz açdıq.

Gununsesi.info Fazil Mustafa ilə sözügedən müsahibəni təqdim edir:

-Fazil bəy, yeni qəbul edilən qərarə əsasən, artıq işləməyən insanlar da aylıq 16 manat tibbi sığorta pulu ödəməli olacaqlar…

-Əslində, tibb və təhsil sahəsinin spesifikası ondan ibarətdir ki, dövlətin xüsusilə bu sahələrdə vətəndaşa xidmət göstərməsi bir vəzifədir. Dövlət bu iki sahədə maraqlı olmalıdır ki, təhsilli və sağlam vətəndaş olsun. Çünki məsələn, təhsilsiz vətəndaş sabah həbsxanaların doldurulmasına xidmət edən, sağlam olmayan vətəndaş isə ordunun komplektləşdirilməsində iştirak etməyən və yaxud da dövlətdən əlavə müavinət alan şəxsə çevriləcək. İcbari tibbi sığortanın gəlməsi Azərbaycanda problemləri xeyli yüngülləşdirdi. Yoxsul insanlar da bu xidmətdən istifadə edir, əvvəllər baha qiymətə çətinliklə etdikləri prosedurları pulsuz edirdilər. Bunun üçün isə, əlbəttə, dövlət büdcəsindən vəsait ayrılırdı. İndi bu imkanlar azalıb, büdcədən vəsaitlər başqa sahələrə daha çox yönəlib.

-Bütün hallarda bu qərarın sosial duruma zərbə olduğunu deyə bilərikmi?

-Hesab edirəm ki, bu qərara bir də baxılmalıdır. Çünki işsizlik bəzən vətəndaşın 10 faiz tənbəlliyinin nəticəsidirsə, 90 faiz halda iş yerinin, maraqlı, əlverişli iş yerinin olmamasının nəticəsidir. Dövlət iş tapa bilməyən, xüsusən də ali təhsili olub iş tapa bilməyən insana bu şəraiti yaratmalıdır. Əvvəllər gəlirlər daha çox neft sektorundan idi, indi isə qeyri-neft sektoru məsələsi var. Bu sahələr inkişaf etməlidir. Məsələn, dövlət özəl sektorlara qarşı daha da stimullaşdırıcı addımlar atmalıdır ki, problemin bir qismi həm də bu cür həll olunsun.

-Seçiciləriniz heç işsizliklə bağlı müraciət edirlət sizə?

-Bu barədə müraciət edənlər çoxdur.

-Bəs kömək necə, edirsiniz?

-Gücümüz daha çox məşğulluğa yönəltmək olur. Əvvəllər özəl sektora da olurdu, amma artıq o özəl sektorların bir qismi fəaliyyət göstərmir. Bir sözlə, heç bir işsiz vətəndaşdan hansısa bir vergi filan almaq yanlışdır addımdır. Vətəndaş işləmirsə, hardan alıb verməlidir?

-Fazil bəy, belə demək olarsa, tez-tez siyasi qalmaqallarla gündəmə gəlirsiniz. Demək olar, sizin qədər bu cür gündəmə gələn ikinci deputat yoxdur. Heç yorulmursunuz?

-Bizim bu cür aktuallaşan məsələlər dünənin söhbəti deyil, illərə dayanır. Ümumiyyətlə, iki cür siyasi mübarizə forması var. Birincisi odur ki, bir insanın bir inancı, ideologiyası olur və sona qədər dəyişmədən o yolla gedir. İkinci isə odur ki, insanın məsuliyyət əxlaqı olur. Siyasətdə əsas hədəf nədir? Müstəqillik, təhlükəsizlik. Bizdə belə oldu ki, ənənəvi liderlər sıradan çıxdı, müstəqillik bərpa olundu, yeni bir Azərbaycan modeli ortaya çıxdı. Xüsusilə də müharibədən sonra. Azərbaycan artıq özünün həll olunması çox çətin olan problemlərini həll etdi. Sonrakı mərhələ də isə vətəndaşların rifahı üçün yaxşı mənada dəyişikliklərin olmasına çalışmaq lazımdır. Qısası, faydalı fəaliyyət göstərməkdən yorulmuram. Düşünürəm ki, xalq nə istəyirsə, onu doğru müəyyən etmək lazımdır.

-Nə istəyir ki, Azərbaycan xalqı?

-Bir qism deyir ki, xalq demokratiya istəyir, hakimiyyət qoymur və demokratiya ona görə də baş tutmur ki, sərbəst toplaşma azadlığı yoxdur. Əslində, mahiyyətcə məsələ belə deyil.

-Necədir?

-Xalqın indiki dövrdə bütövlükdə istədiyi məsələ təhlükəsizlikdir ki, Azərbaycan hakimiyyəti də bunu təmin edib. Xalq baxır Ukraynaya, Suriyaya və bu məsələlərə həssaslıqla yanaşır. Kim istəyər ki, başına bombalar yağsın? Belə məqamda dövlətin də ana siyasəti təhlükəsizlik olur.

-Amma digərləri qalır…

-Bəli. Hazırda dövlət manevrlər edir. Məsələn, Amerika ilə bir manevr, İranla bir manevr, bir sözlə, istənilən ölkənin təhlükəsizliyi qorunur. Bizlərin etməli olduğu bir məsələ isə insanları hazırlamaqdır. İnsanı hazırlamaq da ilk növbədə təhsildən başlayır. Bizdə təhsil sistemində çox ciddi yanlışlıqlar var.

-Məsələn, nə kimi ciddi problemləri deyə bilərsiniz?

-Təhsilimiz normal demokratik cəmiyyətin yetişdirilməsi üçün əlverişli deyil. Nümunə olaraq tanıda biləcəyimiz bir universitet yoxdur. Yəni belə var, amma söhbət dünya maştabından gedir. Orta təhsili sistemə sala bilmirik, məktəbə qədər təhsildə də problemlər var. Heç böyük məsələlər bir qırağa, xırda məsələlər də həll olmur. Məsələn, uşağı məktəbə aparacaq avtobusumuz belə yoxdur, bir valideyn gəlib övladını gözləməyi üçün balaca bir otaq belə yoxdur. İdman zalından tutmuş akt zalına, ordan da adicə bir normal məktəbin üzgüçülük hovuzu yoxdursa, potensial bir şagird necə, nə cür inkişaf edəcək? İndi ancaq bir hədəf var, o da təkcə universitetə daxil olmaq. Halbuki əsas bu olmalı deyil. Bu, çox sadə, adi bir prosedurdur.

-Fazil bəy, bir az keçmişə qayıdaq. Nə baş vermişdi ki, hərbi xidmətdən qayıdandan sonra AXC-dən ayrıldınız, davam eləmək istəmədiniz?

-Əbülfəz Elçibəy erası tamamlanandan sonra normal şəkildə, heç bir şeyə iddia etmədən, heç kimi oradan götürmədən yeni bir təşkilat yaratdıq.

-Yəni məqsədiniz təkcə ayrı fəaliyyət göstərmək idi?

-Bəli, demək olar. Liderim Əbülfəz Elçibəy idi. Bəzilərində elə təsəvvür var ki, kral öləndə ətrafını da onunla bərabər basdırmalıdırlar.

-Lideriniz indi də Əbülfəz Elçibəydir?

-Əbülfəz Elçibəy mənim müəllimimdir, dəyərlidir, dostumdur. Onu həmişə işıqlı bir insan kimi xatırlayıram. Amma məsələn, bu gün bəzi tezislərini də qəbul etmirəm.

-Ancaq sanki onları çox da dilə gətirmirsiniz…

-Yox, niyə, yeri gələndə deyirəm.

-Məsələn, ümumi götürsək, bu dəqiqə siyasətdə hansı yolu səhv hesab edirsiniz?

-Ölümünə hakimiyyət uğrunda mübarizəni. Bunu müstəqillik uğrunda savaşda edə bilərsən.

-Belə çıxır ki, mübarizəni faydasız hesab edirsiniz…

-Faydasız yox. Mənim üçün əsas məsələ xalqı demokratiyaya hazırlamaqdır. Xalq hazır olmayandan sonra, ən güclü lideri belə gətirsən bir günün içində aşıracaqlar. Bir mollanın başına yüzminlərlə adam yığılar, məsələ də həll olar. Çünki cəhalətin ordusu fəzilətin ordusundan qat-qat güclü olur. Təsəvvür edin, ölkəniz iki filosofu-Rəhman Bədəlov, Niyazi Mehdi ölüb və bu da xalqın vecinə deyil. Amma bir meyxanaçı öləndə 20 min adam çıxır dəfn etməyə. Bu reallığı biz görmürüksə, deməli, siyasətimiz reallığa uyğun deyil. İndi təsəvvür edin, 30 il küçələrdə, orda-burda adamları həbsxanalarda çürütməyin bir anlamı varmı?

-Bəs çıxış yolu necə olmalıdır onda, nə etmək lazımdır?

-Yol odur ki, cəmiyyətlə mübarizə aparılmalıdır.

-Yenə də gəlirik eyni məsələyə. Yəni hakimiyyətlə mübarizə aparanlar aparmasın?

-Yox, elə demirəm. Bir sözüm var, həmişə deyirəm ki, Azərbaycanda yerdən bulaq qaynamayacaq, göydən yağış yağacaq. Çalışaq ki, palçıq yağmasın. Göydən islahatlar, dəyişikliklərdir bizim xeyrimizə olan. Hər şey ortadadır axı. Meydan mərhələsində çox şeyi gördük. Meydan mərhələsinin ortaya çıxartdığı liderlər sonrakı mərhələdə fərqli cəmiyyət üçün qalıcı dəyərlər yaradan liderə çevrilmədilər. Səbəbi o idi ki, ora çıxan kütlənin əsirinə çevrildi. Ziyalının funksiyası odur ki, kütlənin arxasınca düşməsin, ondan imtina etsin. Əksinə, hansı dəyərlər ki, zərərlidir, onu dəyişmək lazımdır.

-Məsələn, nədir o zərərli dəyərlər?

-Ən böyük təhlükə dünyəvi dövlətə qarşı alt qatlarda formalaşan cəhalət sisteminin artıq siyasiləşdirilməsidir. Bu isə kənardan idarə olunur. İndi də belədir. Ziyalı potensialı aşağı düşəndə dövlətin immuniteti zəifləyir. Tək sosial siyasətlə həll olunmur məsələlər. Sosial siyasət bir gün içində də dəyişə bilər. Amma digər məsələlərin təhlükəsi aydındır. Həm də o mənada deyirəm ki, amansız, barışmaz mübarizə xəstəlik yaradır. Biz istəyirik ki, orta bir dəhliz olsun, məsələlər müzakirə edilsin, çıxış yolları tapılsın. Razıyam, bəzən iqtidar da bunda maraqlı olmur, müxalifət də. Bizim kimi partiyaların da rolu budur. Buna görə isə bizə təzyiq olunur ki, hakimiyyətlə əməkdaşlıq edirsiniz.

-Etmirsiniz?

-Erməni ilə əməkdaşlıq etmirik ki. Biz fəxri müxalifətçilik düşüncəsində deyilik. Bizim üçün Azərbaycanın taleyi maraqlıdır. O yol iqtidarla əməkdaşlıqdan keçirsə, razıyam. Müxalifətdən keçirsə, ona da razıyam. Ancaq hazırda müxalifətlə birlikdəlikdən keçmir, çünki fəlsəfələri yanlışdır. Küçədə mitinqlə nəyişə dəyişmək istəmək ağılsızlıqdır.

-Necə yəni ağılsızlıqdır?

-O mənada ağılsızlıqdır ko, əlinin altında sosial şəbəkə var. Elə ağıllı adamsansa, esse yaz, roman yaz, ölkəni silkələ də. Mitinqdə beş min adama deyəcəyin sözü beş milyona denən də burada. İnsan evdən çıxmır bu dəqiqə. Gir də bu cür evin içinə. Əgər bütün bu resurslardan sonra sənə yenə inanan yoxdursa, daha nə lazımdır? Bilirsiniz, narazılıq hələ əxlaq göstəricisi deyil. İndi ortada olanların çoxunun keçmişini bilirik biz. Onların yolu gizli danışıqlardan, separat danışıqlıqlardan keçir. Amma biz gizli etməmişik, açıq mövqe qoymuşuq. 1995-ci ildə danışıqlara gedib parlamentdə beş yer almamışıq, 2000-ci ildə gedib yer almamışam. Kim sizə yer veribdi? Bunlar həm cəmiyyətə dürüst görünmək istəyirlər, alt qatda da başqa şeylər edirlər. Guya bu gün o adamları dəvət eləsələr nə olacaq? Yenə də könüllü şəkildə gedəcəklər. İndi onlara heç nə verən yoxdur. Ona görə də açıq mövqe lazımdır. Mən yolu necə seçdiyimi dedim. Dedim, radikal yol, barışmaz mövqe bitdi.

-Radikal mövqelərinizə görə peşmansınız?

-Qətiyyən, qətiyyən. Əksinə, mən fəxr edirəm ki, kişi kimi mübarizə aparmışam. Bu gün 20 il qabaqkı mövqelərimi qarşıma qoyurlar, yenə də imtina etmirəm. Amma baxışım dəyişə bilər də. Kitablar oxumuşam, elmlənmişəm, dəyişmişəm. Ona görə də bizi hədəfə gətirirlər ki, həm də yazırıq, ortadayıq, gizlənmirik. Amma mən buna da müsbət baxıram. Desinlər, danışsınlar. Adam var, 25 il əvvəlki mövqeyimi mənə xatırladır, deyir, belə olmaq lazımdır. Deyirəm, axı mən o yolu keçmişəm. Universitetdə Şah İsmayılın 500 illiyini mən qeyd etmişəm. Bu, o vaxtın baxışı idi də. O vaxtlar bilgim az idi. Bir sözlə, bütün məsələlərdə belədir vəziyyət. Çalışıb düzəltmək lazımdır, cəmiyyətlə savaşmaq lazımdır.

-Cəmiyyətlə sizlər savaşmalasınız həm də…

-Bəli, amma tək siyasətçi? Siyasətçi bu savaşda itirir həm də. Səs itirir, sevgi itirir. Bəs digərləri? Alimi savaşmır, yazıçısı savaşmır. Buna nə deyək? Ədəbiyyat adamı da kütləyə yarınır.

-Amma ən çox nifrət edilən adamlar həm də ədəbiyyat adamlarıdır.

-O nifrət başqa şeylərə görədir. Yazıçını da tam qınamıram. Hələ yaxşıdır ki, oxumurlar. Oxusalar, vallah, adamı güllələyərlər.

-Deyəsən, Azərbaycan ədəbiyyatına qarşı bədgümanlığınız var…

-Yoxdur. Amma böyük əksəriyyəti məktəb keçməyib, püxtələşməyib, orda-burda oxumayıb.

-Bəlkə bu, bir az dövlətin günahıdır?

-Əlbəttə, vaxtında ədəbiyyatı oxutmayıblar. Bu da təhsil problemidir, gecikirik. Bu dəqiqə orta məktəblərə fəlsəfə, din bilgisi sıfırdır. Gənclər istedadlıdır, amma hiss edirsən ki, yazılarında problemi çözmək qabiliyyəti görünmür. Heç olmasa, 60-cı illər nəslinin üstünlüyü var idi. Moskvada rejissorluq məktəbini keçdilər, Qorkidə oxudular, dünya görüşləri oldu, məsələn, Tarkoviski ilə tanış oldular.

-Fazil bəy, Tarkoviski ilə görüşənin biri Ramiz Rövşən idi. Məsələn, o, hansı problemi həll etdi, nə edə bildi ki?

-Hər halda Ramiz Rövşən özünə aid edilən yolu açdı, fərqlənə bildi.

-Yəni özünə gün ağladı…

-Söz min il qabaqkı sözdür. Özünə görə sözü fərqli işlətdi, qəbul etdirdi. Məsələn, özünə məxsus bir Salam Sarvan da var, Vaqif Bayatlı Ödər də. Ən azı Azərbaycan hüdudlarında dəyər veriləsi adamlara çevrildilər. Digər tərəfə isə toxunmuram. Onların hədəfi başqadır, bizlərin hədəfi başqa. Elə ziyalılar var ki, onlar tamam başqa hədəflər qoymalı idi. Məsələn, Xudu Məmmədov daha çox əsər yazmalı, fikir istehsal etməli idi. İsa Hüseynov tarixi roman janrında daha böyük əsərlər yarada bilərdi, amma o yolu seçmədi, tənəzzülə doğru getdi. Adam var ki, akademik adı üçün həyatını sərf edir, amma adam da var, alim adı bəs edir, başını aşağı salaraq işini görür, faydalı olur. Sevinirəm ki, heç olmasa, indi fəlsəfə sahəsində bir neçə adam var. Məsələn, Ağalar Məmmədov. O adam özü də çox yazmalıdır. Kifayət qədər bilgili adamdır. Baxmayaraq ki, sonradan fikrinin dəyişməsi məni qane etmədi. Amma dəyişiklik özü də müsbətdir. Sabah yenə də dəyişə bilər.

-Fazil bəy, konkret desək, sizin “cib müxalifəti”, “Avtobus müxalifəti” deyə biləcəyiniz partiya və şəxslər var?

-Açığı, bu ifadələri düzgün qəbul etmirəm. Hətta biri də var, “fit müxalifəti”.

-Amma bu sözləri onlara elə hakimiyyət tərəfdarları qoyub.

-Ola bilər. Sadəcə, müxalifətçilik anlayışımız daha çox cəmiyyətə yönələn anlayışdır. Hakimiyyətlə gücsüz insanların siyasi olaraq savaşmasının perspektivi yoxdur. Yazıçı savaşa bilər. Yazar, Nobel alar, dünya arxasında dayanar, çıxıb gedər. Amma siyasətdə belə deyil axı. Siyasətçinin məsuliyyəti böyükdür. Hər sözü qərardır, sənəddir. Bu cür adlandırmalar müxalifətinin təyinatını doğru anlamamaqdan irəli gəlir. Bu gün Azərbaycanda özünü radikal müxalifət sayan insanlar yeni dövrün nəzəriyyəsini yarada bilmədilər. Azərbaycan dəyişib axı. Azərbaycan bu gün Trampın kabinetində rəhbər səviyyəsində zarafatlaşan, Rusiyaya nota verən Azərbaycandır. Dəyişən Azərbaycanda daha nəyi dəyişmək istəyirsiniz?

-Fazil bəy, məsələn, Azərbaycanda siyasi fikirlərinə görə yüzlərlə həbs olunan insanlar var, buna nə deyirsiniz?

-Müəyyən mənada öz fəaliyyətinə görə hakimiyyəti narahat edən insanlar var. Məsələn, xaricdə söyüş söyənlər və onlarla daxildə əlaqədə olan insanlar var. Mən istəmərəm ki, siyasətçi, jurnalist həbs olunsun. Amma nizamlamaq lazımdır. Jurnalist də, siyasətçi də mübarizəsinin sərhədini nizamlamağı bacarmalıdır. İndi hakimiyyətinin əlində hansı əsaslar olduğunu dəqiq bilmirik.

-Deyirsiniz ki, dövlətin bildiyi bir şey var?

-Əlbəttə, var. Mən şəxsən partiya yaradanda da dedim ki, sizi həbsxanadan keçməyən, köynəyinizin cırılmadığı yola dəvət edirəm.

-Üzvlərinizə bu cür deməklə onu qəbul edirsiniz ki, başqa cür olsa, həbs edilə bilərlər?

-Əlbəttə. Təkcə bizdə belə deyil ki. İstənilən hakimiyyət özü üçün nəyi təhlükə görürsə, onu məhdudlaşdırır. Amerikada da belədir, Rusiyada da, başqa yerlərdə də. Daha çox radikal cinahda olan adamlar bilməlidir ki, hakimiyyətlə siyasətin bəlli hüdudları var. Məsələn, Qarabağ azad olunandan sonra bir qrup adam siyasətdən getməli idi.

-Ad çəkək…

-AXCP-ni demək olar.

-Səbəb?

-Deyirdilər ki, bu iqtidar Qarabağı azad etməyəcək. 30 il əvvəl məndə demişəm, amma etdi də. Əsas hədəf bu deyildi? Bundan o tərəfdə əhalinin sosial problemini həll etmək üçün radikal üslub yanlış olacaq. Bu yolda məhdudiyyətlə qarşılaşacaqsan. Axı hakimiyyət də özünə arxayındır. Qələbə qazanıb, deyir, imkan verin, yavaş-yavaş digər məsələlər də düzələcək. Zənginləşmək, dəyişmək lazımdır, qorxmaq yox.

-Siz AXC dövründə Dövlət Hüquq şöbəsinin müdiri idiniz, indi də deputat. Maraqlıdır, müqayisə etsəniz, hansı daha yaxşı vəzifədir?

-Mən heç bir vəzifədə rahatlıq axtarmamışam. Belə bir lüksum da olmayıb. Hərbi xidmətdə də hamıdan yaşlı idim, amma tağımım döyüş hazırlığı ən yüksək olan tağım idi. Söhbət olduğun yerdə özünü təsdiq etməkdən gedir. Vəzifə mənim üçün vasitədir. Fikrin varsa, baxışın varsa, buyur. Mənim özüm üçün təyin etdiyim Azərbaycan modelim var və onun üçün çalışıram. O vaxt da, elə indi də. Özümə aid olan məsuliyyət əxlaqı ilə çıxış etməyə çalışmışam.

-Parlamentdə danışan deputatlar azdır. Sizi də hesablasaq, iki əlin barmağını keçməyən aktiv deputat var. Necə düşünürsünüz, həmkarlarınızın susqunluğun səbəbi nədir?

-Hər kəsin öz üzərinə götürdüyü məsuliyyət var. Danışmamaq o demək deyil ki, savadları yoxdur və iş görmürlər. Əksinə, hər biri savadlı, işgörən adamlardır. Bu, bir az da seçim, vizyon məsələsidir. Kim özünü hansı məsuliyyətdə görürsə, ona da yönəlir. Adam var, şablon üzrə gedir, adam da var, şablona qarşı çıxır. Məhəmməd İqbalın yaxşı sözü var:”Mən dənizəm, dalğalanmasam ölləm”. İndi kim istəyir dalğalanır, kim də istəyirsə, yox.

-Heç xoşunuz gəlməyən, mübahisə etdiyiniz deputatlar var?

-Yox, yoxdur. Əksinə, hamı ilə münasibətlərim yaxşıdır. Sevib-sevməmək rol oynamır, daha çox dəyər verdiyim insanlar var.

-Bəs ən yaxın deputat dostlarınız, daha çox dəyər verdikləriniz kimdir?

-Hər biri dostdur, dəyər verirəm, amma ilk ağlıma gələn, savadlı deputatlara misal olaraq ilk növbədə Sahibə Qafarovanı deyə bilərəm. Çox bilgili adamdır, olduqca dəyərli ziyalıdır. Üstəlik, bizdə qadın liderlik çətin məsələdir axı. Zahid Oruc çox çalışqan millət vəkilidir. Heyrət edirəm onun çalışqanlığına. Daha sonra Qüdrət Həsənquliyevi deyə bilərəm. Erkin Qədirli ilə də gözəl münasibətlərimiz var. Parlamentar kimi çox darıxdırıcıdır(gülür). Amma kifayət qədər savadlı adamdır, səviyyəli hüquqşünasdır. O cümlədən Novruz Aslanı deyə bilərəm.

-Maraqlıdır, bəs deputatlıqdan əlavə hansı postda olmaq istəyərdiniz? Ümumiyyətlə, siyasətdə belə bir istəyiniz var? Məsələn, nazir olmaq. Yoxsa, deputat mandatı kifayət edir?

-Yenə deyirəm, vəzifə mənim üçün bir vasitədir. Başqa cür belə deyim. Mən hüquq fakültəsinə könülsüz daxil olmuşam. Filfaka girə bilmədim, bura girdim. Əvvəllər istəyirdim, vəkil olum. Heç bir hüquq mühafizə orqanına da getməyi arzulamırdım. Amma vəkilliyə də götürmədilər. Sonrası isə məlumdur, Elçibəy hakimiyyət dövründə Dövlət-Hüquq Şöbəsinin müdiri oldum. Yəni bəzən arzu etmirsən, birdən-birə olur.

-İndi birdən-birə hakimiyyətə siz gələ bilərsiniz, ya yox?

-Mənim üçün hamısı vasitədir. Bu dəqiqə ən böyük dəyər yazdığım kitablardır. Bunu harada yaza bilirəmsə, bəsimdir. Dəyər vəzifə, status deyil ki. Həbsxanada da yaza bilsəm olar, deputat olanda da. Vəzifə yox, fikir olaraq böyük hədəflər qoymuşam. Hesab edirəm, hakimiyyətdə özüm yox, fikirlərim olmalıdır. Vəzifə olaraq son hədəf deyilən bir anlayışım yoxdur. Mən heç deputat olmağı da arzulamamışam, proses özü belə gətirib…